kimliksiz adamın aşksız adresi

Şafağın ilk ışıklarıyla uyanırdı her sabah,
onun için şafak tarifsizdi, tarif edilemezdi.
Aşıktı xelo...
her sabah güneşle filizlenen ve gözlerinin önünden akıp giden
o mavi ırmağa.
xelo...
hayata hep mavi bakardı, mavi gülüşlerinin arasından
ve maviye bürünürdü ömrünün değdiği her yer.
çocukluğu sırlarla doluydu
ve anılarının sırlarıyla büyüdü;
kavalının her notasında aşka seslenirdi xelo...
zamanın içinden akan zamanda xelo, ya...
güneşin çoklu olduğu diyarlardan sürgün edildi xelo...
hiç bilmediği birde kimliksizliğe...
xelo...kimsesizdi, kimliksizdi.
sevinçleri ve sevişmeleri kızaran yanaklarındaydı
bir dil, bir din, bir kimliktir xelo...
bir umuttur xelo kırgın ve kırılgan sevgililere
bilyelerini kaybetmiş çocuktur...hıçkıra hıçkıra ağlayan.
bir adrestir xelo...adressiz aşklara
biraz ana, biraz oğul, birazda ülkedir xelo